Poszczęściło mi się. Dostałam od losu dodatkowe lata, na które nawet nie liczyłam – lata, których nie traktuję jak coś oczywistego. Lata, których nie dostali moi przyjaciele: Monica, David, Erika, Jim ani Bill. Choroba przerwała ich życie zbyt wcześnie.

Dziś jest moja 23. „racznica”. I możecie być pewni, że ją świętuję, nawet jeśli za całe towarzystwo musi mi wystarczyć tylko miska lodów czekoladowych.

Tak naprawdę świętuję codziennie. Odkąd w 1998 jako czterdziestojednolatka usłyszałam diagnozę nowotwór złośliwy, każdy dzień jest dla mnie darem. Już nie mam złych dni.

Kiedyś jednak mi się zdarzały.

Dzień, w którym włosy wypadły mi prosto do miski z płatkami śniadaniowymi.

Dzień, kiedy w końcu musieliśmy ogolić mi głowę, żebym stawiła światu czoła łysa.

Dzień, gdy nie byłam w stanie utrzymać w żołądku niczego, nawet wody.

Dzień, który spędziłam zwinięta w kłębek na kanapie, wyjąc z bólu, bo chemioterapia, niszcząc raka, niszczyła i mnie.

Dzień, gdy pierwszy raz zobaczyłam swoją klatkę piersiową bez piersi, tylko z dwoma rzędami szwów, układających się w kształt litery v – symbol mojego zwycięstwa nad rakiem.

To jednak dzięki tym ciężkim dniom przeżyłam też piękne dni. Choroba pokazała mi, że umiem pokonywać przeszkody. Moja przyjaciółka Ro Eugene mówiła zawsze: „To trudne, ale ty radzisz sobie z trudnościami”. Miała rację, chociaż sama straciła przez raka włosy – i życie.

Walczyłam z chorobą na wielu frontach: przeszłam kilka operacji, chemioterapię, sześć tygodni codziennych naświetlań i podwójną mastektomię. Jestem wdzięczna badaczom i ochotnikom, którzy wzięli udział w badaniach klinicznych substancji stosowanych w moim leczeniu, m.in. adriamycyny i 5-fluorouracylu, czyli 5-FU. Już nieraz wspomniałam, że wszystkie leki do chemioterapii powinny mieć w nazwie „fu”, bo są naprawdę paskudne.

Życie uratowali mi chirurg Leonard Brzozowski, onkolog Jim Sabiers oraz Pam Boone, pielęgniarka, która opiekowała się mną podczas terapii. A córka i mąż pocieszali mnie, mówiąc, jak pięknie wyglądam – nawet kiedy wypadły mi włosy i schudłam do czterdziestu siedmiu kilogramów, więc zupełnie nie czułam się piękna.

A teraz chcę przypomnieć tobie, że życie jest piękne.

Mimo brzydkich zagrań politycznych, mimo pandemii, mimo rasizmu, seksizmu, klęsk żywiołowych i rozczarowań.

Życie wciąż jest piękne.

A co z jego trudniejszymi stronami? Podziel je na części, które dadzą się znieść. Najpierw wytrzymujesz w swoim prywatnym bagnie kwadrans, potem pół godziny, godzinę, a wkrótce cały dzień.

Wstajesz, ubierasz się i mierzysz się z życiem, nawet kiedy wydaje ci się to za trudne. Bywały dni, kiedy miałam siłę tylko przenieść się z kanapy na fotel. Raz przeszłam jedną przecznicę i nie byłam w stanie wrócić do domu. Musiałam poprosić, żeby ktoś po mnie przyjechał. Radioterapia zbiła mnie z nóg. Mając czterdzieści jeden lat, czułam się starsza niż dziś jako sześćdziesięcioczterolatka.

Czasem bijemy się z myślami, bo to jedyna walka, jaką jesteśmy w stanie stoczyć. Ważne jednak, że się nie poddajemy.

Dlatego zapal te piękne świece, z których zwykle tylko ścierasz kurz.

Odetnij wreszcie metkę z tej eleganckiej bluzki, która wisi nienoszona w szafie, i ją noś!

Pozwól rodzinie używać ślicznych mydełek w kształcie muszli, które dotąd służyły za dekorację łazienki.

Koniec z oszczędzaniem czegokolwiek „na wyjątkową okazję”. Twoje życie tu i teraz jest wystarczająco wyjątkowe.

I fakt, nie zawsze jest sprawiedliwe.

Wszyscy tracimy ludzi, których kochamy. Mnie rak odebrał przyjaciół i krewnych, Nancy, Kevina i Rusty’ego. Straciłam ciotki Maureen, Ronnie i Francie, które zmarły na raka w wieku czterdziestu dwóch, czterdziestu czterech i pięćdziesięciu ośmiu lat. Nie dożyły mojego wieku.

Dlatego dziś, gdy przeglądam się w lustrze i widzę swoje siwe włosy, zmarszczki na szyi i przebarwienia na skórze, przyjmuję je z czułością i wdzięcznością.

Nie są oznakami starości. Są oznakami życia.

Życia, na które nie śmiałam nawet liczyć po diagnozie.

Życia, którego nigdy, przenigdy nie będę uważać za oczywistość.